درباره امضای دیجیتال، گواهی الکترونیکی و کاربردهای آن بدانید

اکثراً به یاد می‌آوریم زمانی که برای امضای رسمی اسناد و مدارک، لازم بود افراد به دفاتر اسناد رسمی مراجعه کرده و گواهی امضاء بگیرند. سپس می‌توانستند با آن گواهی، پای اسناد و قراردادهای مهم را امضاء کنند.
از آنجا که فرآیند امضاء به صورت دستی صورت می‌گرفت، امکان کپی غیرقانونی، دستکاری سند و جعل امضاء وجود داشت. در چنین شرایطی فرد می‌توانست امضاء را انکار کرده و حتی در صحت آن شک کند.
سال‌ها بعد و با دیجیتالی شدن عمده اسناد، فرآیندهای اداری و معاملات از طریق سامانه‌های برخط، قوانین جدیدی در خصوص نحوه تأیید اسناد و امضای الکترونیک بوجود آمد. امضای الکترونیکی در واقع همان نسخه دیجیتالی شده امضای سنتی است که امروزه کاربرد وسیعی در اغلب سامانه‌های کشور در انجام امور ثبتی، قراردادی، مزایده، مناقصه و خرید دارد.
در ایران ما مواد 6 و 7 و 14 قانون تجارت الکترونیک، مصوب سال 1382 به صراحت بیان می‌کند که: هر گاه قانون وجود امضاء را لازم بداند، امضای الکترونیکی مطمئن کافی بوده و اجرای مفاد آن و سایر آثار در حکم اسناد معتبر و قابل استناد در مراجع قضایی و حقوقی است.
بهترین روش جلوگیری از جعل اطلاعات و اسناد دیجیتالی، بکارگیری فناوری امضای دیجیتال به همراه گواهی الکترونیکی صادر شده از یک مرجع معتبر است.
از آنجا که گواهی امضای الکترونیک منحصربفرد بوده در واقع بخشی از سند الکترونیکی به حساب می‌آید؛ لذا هر گونه تغییر و دستکاری در آن، به صورت خودکار باعث از بین رفتن اعتبار سند خواهد شد. بدین ترتیب سند امضاء شده به صورت الکترونیکی را می‌توان احراز اصالت کرد و از دست نخوردگی آن اطمینان حاصل نمود. از طرفی امکان احراز هویت امضاکننده سند نیز وجود دارد؛ لذا صاحب امضاء امکان انکار کردن را نداشته و باید مسئولیت امضای خود را قبول کند. به طور خلاصه می‌توان گفت که امضای الکترونیک، تمامی چهار اصل امنیت تجارت الکترونیک را پوشش می‌دهد. یعنی: